Rozdział 2

Gdy reszta dotarła, profesor odwrócił się i zaprowadził ich do frontowych drzwi. Obok nich Al ujrzał trzymetrowy, grafitowo-szary posąg. Rozdziawił szczękę, gdyż błyskawicznie rozpoznał osobę na nim wyrytą. To był jego ojciec. Podszedł powoli i nieśmiało. Była noc, jednak zaczarowane neony dały o sobie znać rozświetlając  powłokę. Niżej, na złoconej tabliczce dało się wyczytać: Harry James Potter – Ten-Który-Pokonał
-Jego . Harry stał z wyciągniętą jedną ręką trzymając różdżkę w geście upragnionego zwycięstwa.
Chłopiec ocknął się i ruszył za resztą pierwszoroczniaków. Drzwi same się otworzyły i weszli do środka. Od razu zrobiło im się cieplej. W sali wejściowej pełno było kamiennych kolumn, w których palił się ogień.
- Nazywam się Wilbur Harris. – rzekł profesor. – W tutejszej szkole będę nauczał was… a z resztą, sami zobaczycie…
Coś trzasnęło i z hukiem otworzyły się drzwi, przez które dopiero co weszli. Stanął w nich mały rudzielec, bardzo podobny do Hugona. Nawet Al musiał przetrzeć oczy, by się upewnić, że to nie mały Hugo. Cały spocony, wydyszał:
- Bardzo-o prze-epraszam, zgu-ubiłem się i nie…
- Już dobrze. – przerwał mu nauczyciel. – Dołącz do reszty i czekaj tutaj. Wy także. – zwrócił się do pozostałych i zostawił ich samych.
- Ale gamoń. – mruknął do Albusa chłopiec, który leciał z nim na miotle.
- Ee, co?
- Mówię, że gamoń z niego. – kiwnął podbródkiem na rudego chłopaka.
- Ach, tak. – Al poczuł się trochę niezręcznie.
- Jestem Tom. – wyciągnął do niego prawą dłoń.
Niestety, tamten nie zdążył mu się przedstawić, bo gwałtownie otworzyły się kolejne drzwi, tym razem prowadzące do kolejnego pomieszczenia. Oślepił ich blask płomieni i innych różnorodnych świateł.
Wkroczyli do Wielkiej Sali. Mieściły się tam cztery, długie stoły. Naprawdę, bardzo długie. Siedzieli przy nich uczniowie, którzy nieustannie się w nich wpatrywali. Sufit także był wspaniały. Zaczarowane sklepienie przypominało gwiezdną noc, jak we śnie, a na około wisiały tym razem prawdziwe świece. Na końcu pomieszczenia siedzieli nauczyciele, a przed nimi stał stołek, a na nim czarodziejski kapelusz. Przy nim czekał profesor Harris.
- Proszę tutaj! – zawołał nieco zniecierpliwionym tonem. – Ustawcie się przede mną…
Albusa ogarnęła lekka panika. Większość pierwszaków była w dobrym nastroju, najwyraźniej nie mogli się doczekać, kiedy wreszcie zasiądą do stołu upragnionego domu, a on, blady, wystraszony i zestresowany poczuł, jak nogi mu się trzęsą z zimna i strachu.
Nauczyciel tradycyjnie rozwinął listę uczniów zapisaną na szarym pergaminie i obwieścił:
- Gdy wyczytam nazwisko, siadacie sobie wygodnie na krzesełku, a ja tymczasem włożę wam na głowę tiarę przydziału. Po wyborze przechodzicie do któregoś z czterech stołów. Bradley, Andrew!
Chłopiec zasiadł, nałożono mu tiarę i po chwili…
- GRYFFINDOR!
- Carter, Mary!
- HUFFLEPUFF!
Al myślał tylko o tym, aby znaleźć się daleko, daleko poza okręg tłumu. Uwierzcie mi, tak bardzo się stresował!
- Gray, Tony!
- SLYTHERIN!
„Nie bój się, głąbie. To tylko czapka. Nic wielkiego. NIC WIELKIEGO?! A co jeśli nie przydzieli mnie do…”
- Howard, Dominic!
- RAVENCLAW!
Albusowi zrobiło się niedobrze. Zrobił się koszmarnie blady, a kolejni uczniowie nadal podchodzili do stołka.
- Potter, Albus!
W całej sali zaległa niezwykła cisza. A młodemu Potterowi… Cóż, serce o mało co nie przebiło się przez klatkę piersiową, w mózgu nastała zupełna pustka, a on, chcąc nie chcąc, pokuśtykał w stronę profesora. Trzęsąc się od stóp do głów, usiadł. Zobaczył przed sobą setki oczu, zwrócone w jego stronę. Zacisnął powieki i nie myślał już o niczym. Dosłownie, o niczym. Tymczasem na jego głowie zasiadła tiara przydziału, a on usłyszał jej cichy głosik.
” Taaak. Hmm… Potter… Ciekawe. Hmm… Nie, to zbyt… Nie, nie… Tak… Hmm… To dobry wybór… Zaufaj mi, synu…
Chłopcu czaszka zrobiła się gorąca, czuł jak mu cała pulsuje, powoli odlatywał… Nagle ochrypły głos z góry ryknął „Hufflepuff!”, a ludzie zaczęli bić niespokojne brawo. Albus ze spuszczoną głową kierował się do stołu po lewej stronie. Patrzył pod nogi tylko po to, by się nie przewrócić i spokojnie dojść.
” Nie… nie… to nie może być prawda. Nie ja, nie tutaj! ” – rozpaczał chłopak.
- Scott, Tom!
Pojawił się znajomy Albusa, ten który chciał się z nim zapoznać.
- Hufflepuff!
Dziwnym trafem przysiadł się koło niego i wytrzeszczonymi oczami zwrócił się do równie zaszokowanego Pottera.
- Słuchaj, ja… Nie wiedziałem. – wyszeptał i po chwili dodał – ty jesteś synem najbardziej szanowanego i niezwykłego czarodzieja na świecie… Prawda?
- Ja nie mogę w to uwierzyć…
- W co?
W tym momencie Rose Weasley trafiła do Ravenclaw’u.
- Wstyd i hańba! – rzekł do siebie spanikowany Albus.
- Wcale nie! – odezwał się Tom, który zrozumiał o co mu właściwie chodzi.
Al spojrzał na niego, jakby był idiotą. Ale tamten tylko uśmiechnął się i rzekł:
- Ja wiedziałem, że będę w Hufflepuffie. Od lat moja rodzina nigdzie indziej nie dostawała się, ale to nie powód do zmartwień. Ten dom, jak mówią inni, jest najwspanialszy i zarazem inny. Uwierz mi. – wyszczerzył zęby.
Ale Albus się nie odezwał, tylko wpatrzył w kąt.
- O nie, McGonagall znowu będzie przynudzać swoimi tekstami… – odezwała się dziewczyna ze starszej klasy, która opadła na blat stołu wyraźnie znudzona.
Chodziło jej na pewno o starszą kobietę wstawającą od swojego krzesła dyrektora Hogwartu. Miała długą ciemnozieloną szatę, a na jej nosie sterczały długie okulary.
- Witam was, drodzy uczniowie, po krótkiej przerwie wakacyjnej. Miło mi jest także poznać nowych uczniów, mam wielką nadzieję, że będziecie się tu czuć bezpiecznie oraz pełni zapału przystąpicie do nauki.
- Na pewno. – mruknął Tom, a Al parsknął niepowstrzymanym śmiechem.
- Nie będę już dłużej nakręcała, bo z pewnością jesteście głodni po tak długiej podróży, tak więc życzę wszystkim smacznego. – i usiadła z powrotem, a na pięciu stołach pojawił się znikąd ogrom jedzenia.
Pieczone kurczęta, kiełbaski, bekony, ziemniaki, frytki, puddingi, steki, strudle – to wszystko sprawiło, że Albus zapomniał o swoich zmartwieniach. Poczuł nagle, jak bardzo zgłodniał przez ten czas. Nie zwlekając, zabrał się szybko do jedzenia. Pozostali pochłonęli się w głębokiej rozmowie, opowiadając innym o wakacjach.
- Wiesz, ja to byłem we Włoszech, na Sycylii, ale było super, niechcący użyłem magii, ale jakimś cudem okazała się zbyt mała, by powiadamiać o tym Ministerstwo…
- A ja byłem w Polsce, było naprawdę koszmarnie… Nie wiem, jak oni tam żyją, totalny obciach…
Takie rozmowy i wiele innych dało się usłyszeć przy stole puchonów. Albus sięgał akurat po pieczone ziemniaki, gdy nagle jakaś dziewczynka zabrała półmisek.
- O, przepraszam… – podała mu z powrotem. – byłeś pierwszy.
- Nie, skąd, bierz ty.
- Dzięki. – uśmiechnęła się do niego i nałożyła sobie porcję. – masz.
Al zaczął jeść i spojrzał na nią. Dopiero teraz dostrzegł, że jest bardzo ładna. Miała przepiękne zielone oczy z długimi rzęsami, wokół niej falowały łśniące, gęste, brązowe włosy sięgające do piersi. Posiadała uroczy uśmiech, tak że Albus powoli tracił zmysły. Szybko odwrócił wzrok i wpatrzył się w swój talerz.
Minęło sporo czasu, gdy wszyscy się najedli do syta. W końcu odłożyli widelce, a prefekci szykowali się do wyprowadzenia uczniów do swoich dormitoriów. Wyszli wreszcie do Sali Wejściowej, najedzeni, niechętni do jakiegokolwiek chodzenia. Kilka minut później szli już po schodach, które, jak już wiecie, ruszały się w najmniej niespodziewanym momencie. Wędrowali korytarzami, wędrowali, aż w końcu dotarli do swojego portretu, w którym siedział starszy mężczyzna pogrążony w głębokim śnie.
- Hej! – krzyknął prefekt.
Tamten aż podskoczył i wymamrotał:
- Jak śmiesz… – ziewnął i spytał drapiąc się po plecach – Hasło?
- Przyjaźń i zaufanie.
Pokój wspólny Hufflepuffu był cudowny. Pełno w nim było foteli, jeden wielki złoty dywan, na suficie godło puchonów, a po prawej stronie palił się ogień w kominku.
- Jest już późno, do łóżek! – zawołał chłopak. – jutro pozwiedzacie.
Wejście do sypialni chłopców znajdowało się naprzeciwko, a dziewczyn po lewej stronie. Weszli po spiralnych schodach i otworzyli drzwi dormitorium. Mieściło się tam pięć łóżek z żółtymi zasłonami.
Albus ani razu nie spojrzał na swoich sąsiadów, toteż nie wiedział z kim będzie nocował w Hogwarcie, taki był zmęczony. Opadł na łóżko, nie pamiętając już o Fondzie, o locie na miotle, a nawet o przepysznej kolacji. W głowie krążyła mu jedna myśl: piękna puchonka… Zasypiając, mruknął ledwo do siebie: „Szkoda, że nie znam jej imienia… A była taka ładna…” – i zapadł w niespokojny sen.
--------------
KONIEC ROZDZIAŁU II ;))

Proszę o opinie ;D